بوی بهشت

این پست رو روز 4 شنبه ساعت 7 صبح در اتوبوس نوشتم و با اینکه 2 روز ازش گذشته اما چون خیلی دوسش داشتم حیفم اومد ننویسم.

ببار،آهسته آهسته شروع کن از چه می ترسی ؟از چه نگرانی؟ببار آرام آرام در گوشم زمزمه کن من اینجا ایستاده ام،به تو تماشا می کنم،من هستم،ما هستیم،چرا اینفدر دودلی من ماه ها انتظارت را کشیده ام.چطور دلت می آید مرا تنها رها کنی؟چرا فقط عطر خوشت را پراکنده می کنی؟چرا نمی باری؟ببار من هستم،آماده ام که تورا در آغوش بگیرم اینقدر دل دل نکن،الان ساعتهاست که از تو بی خبریم،چقدر توی اتوبوس توی خونه و توی راه از نگاه کردن به تاریکی های صبحگاهیت که دل خیلی ها را می گیرد و سرخ شدن های شبانه ات را ببینم و جان و روحم را از تنفست در آرامش بگذارم.

بی معرفت دلت میاد اینقدر منتظرم بزاری؟توکه از جنس خوبی و پاکی هستی.من دیگر آن ارمغان سابق نیستم،از هوای خنک و ریزش هایت هراسی ندارم دیگه کسی نمی تونه بهم بگه باچتر برو زیر بارون،یا اصلا نرو که اگه خیس شدی سرما می خوری،نه،من دلم رو خیلی وقته زدم به دریا و دارم زندگی می کنم میخوام خیس بشم و لذت باتو بودن رو بچشم،من دریایی شدم تا تو رو در آغوشم احساس کنم،خودم و زدم به دریا که وقتی توی اتوبوس بین یه عالمه زن وقتی بهت با ذوق نگاه می کنم وآروم آروم می گم ببار عزیزم ببار واستنشاقت میکنم به نگاه های متعجب وگاهی هم دل و هم احساس اطرافیانم کاری نداشته باشم من اینجا هستم فقط برای تو برای در آغوش گرفتنت،دل دل نکن،ببار عزیزم ببار،ببار که دستان مشتاقی انتظارت را می کشندببار که آرزوهای رنگیم را به دستت بسپار

(دقیقه هایی بعد)آه دوست من مهربانم بلاخره رهاشدی واجازه دادی تا نظاره گرت باشم،دیدی چقدر راهت بود،آرام آرام خودت را رها کن،ادامه بده وبهشت را بیافرین.ببار که همه ما برای برآورده شدن آرزوهایمان به تو نیاز داریم.امروز تو بزرگترین آرزوی مرا برآورده کردی وچه به موقع دل و قلبم را آرمیدی ومن نیز احساس آزادی و لذت بردن از تورا به دوستانم یاد دادم و تورا به آرزویت رساندم ببار که مشتاقانت بسیارند.......منتظرت هستیم هرروز به دیدارمان بیا.

پ.ن:وقتی داشتم ملتمسانه به آسمون نگاه می کردم و ازش می خواستم که بباره و شروع کردم به نوشتم این متن حدود 1 ساعتی طول کشید تا برسم به کتابخونه توی باغ غدیر ووقتی توی یکی از ایستگاهها رفیقم رو دیدم و از اتوبوس پیاده شدم بارون شروع کرد به آروم آروم باریدن ومن و غرق در شادی کرد و اون لحظه احساس می کردم که صدام بهش رسیده واصلا دلم نمی خواست با وجود بار زیاد وکتابهایی که داشتم با اتوبوس برم دلم می خواست پیاده روی کنم  و وقتی رسیدیم به باغ غدیر جاتون خالی باغ شده بود بهشت غدیر ونمی دونید که درختا چه رقصی می کردن و چجور شاد بودند.ومن و رفیقم اون روز کلی قدم زدیم توی محوطه باغ و باهم زیر خنکای بارون سیب و نارنگی خوردیم و باکلی روحیه و انرژی مضاعف سراغ درسامون رفتیم.